3 redenen waarom we ons terug moeten vervelen

Verveling is uitgestorven en daar zijn we Instagram, Candy Crush en Whatsapp erg dankbaar voor. Dankzij onze geweldige technologie hoeven we nooit meer niets te doen. Dat hebben de schermen goed geklaard voor ons. Maar is dat wel gezond, zo constant bezig zijn? Want verveling had ook veel positieve kanten. Drie kan ik er zo op noemen.

Rust en vrede

Het kan misschien lijken dat je geen hol aan het doen bent, daar voor die televisie. Op  ongezond voedsel knabbelen na dan, maar onze hersenen draaien overuren. Hoewel het scherm weinig tot geen lichamelijke inspanning vereist, moeten ze zich erg hard inzetten.

Wat geldt voor onze hersenen, geldt ook voor onze geest, het mentale. De wereld draait razendsnel door en time is money, guys. Daar moet ik geen tekening bij maken.  Maar een keertje lekker luieren en helemaal niets doen is goud waard. En het is zeker de moeite om tijd te nemen voor je geest.

De productiviteitsdruk ligt hoog in onze maatschappij en is erg nauw verwant aan de eis naar succes. Ook sociale media leggen druk op je activiteiten, die even spannend en geweldig moeten zijn als die van je vrienden. Spannender liefst. Het schuldgevoel dat bij niets doen komt kijken is je geweten, een sociaal geweten misschien zelfs, dat je forceert te presteren, iets te bereiken. Maar een lichaam zonder rust en geest zonder vrede, gaan je  niet ver brengen.

Niets doen leidt tot iets doen

Het gebrek aan activiteit geeft je zin om iets te doen. Maar wat? Daar ligt de uitdaging om niet terug naar onze geliefde virtuele realiteit te gaan, maar naar het tastbare rondom ons. Gaan wandelen om te wandelen. Liggen om te liggen. Een intrinsieke activiteit, zonder hoger doel. Gewoon om het doen. Of je kan een oude hobby weer oppikken. Of  een nieuwe. Eentje die niet van Pinterest is gepikt. Een taart voor me bakken of zoiets dergelijks.

Verveling voedt de creativiteit. Of nu  een bezigheid moet verzinnen of je gedachten nieuwe uithoeken van een onbestaande wereld kan laten verkennen, de leegte is gedoemd gevuld te worden.

Verveling heeft vrienden

Een ander, misschien bekender woord voor vervelen in gezelschap is chillen. Samen niets doen, een beetje hangen, schimmelen voor de vrienden, schept een band. Een idee om af te spreken omdat je je verveelt, brengt je weer dichter bij elkaar.

Vervelen moet helemaal niet negatief zijn, zolang het maar met mate gebeurt.

Bisous

Je kleine schrijver

Lina

Het gevaar van 'Het Niet Doen'

Vakantie brengt een leuke vorm van motivatie in mij teweeg. Misschien is het de lente, die af en toe verlegen tevoorschijn komt. Mijn planning staat boordenvol. Vooral met taakjes, want dat zetten we graag op de planning, liever dan dat we ze uitvoeren alleszins.

Ik vergeet telkens mijn impulsieve ‘ja goed idee!’-kant. Deze kan geen 'nee' zeggen tegen een koffietje in ’t stad, een wijntje in het zonnetje of een Sex-and-the-city-marathon. En ik doe er niet erg veel aan. Want weet je wat? Ik ben jong. Het leven is kort. Het is nu eens mooi weer. Lalalala.

Ik kwam een boek tegen waarin ik bezig was. Bezig is een groot woord. Een zware overdrijving zelfs. Ik was er in begonnen. Ooit. Meer dan een jaar geleden. De boeken die ik ondertussen wel heb uitgekregen waren verplichte martelingen, die ze ook wel eens een ‘syllabus’ durven noemen.

Wauw, dertig bladzijde per jaar. Erg, erg, erg, zielig is het. Vooral omdat ik mezelf ‘een lezer’ en ‘een aspirant schrijver’ noem. Ik bedoel, ik onderteken toch elk bericht met je kleine schrijver? Een schrijver die niet leest, is als een voetballer, die geen voetbal kijkt. Impossible en gedoemd tot falen.

Hetzelfde geldt voor mijn blog. Jeps, deze hier. Ondanks mijn grote wensen, dromen en aspiraties voor mijn blog, blijft elk berichtje een lastige opgave. (niet allemaal, in begin vloeide het erg vlotjes). Ik zal maar zwijgen over fitnessen. 

Ik besefte hoe simpel het is om voor een lange tijd niets te doen. Niet lezen, niet sporten, niet schrijven, niet studeren, niet opruimen, niet afspreken etc. Niet is veel simpeler en venijniger dan wel.

Niet kan voor even zijn. Een week een post overslaan is geen probleem. Twee weken nijgt al naar verwaarlozing. En drie? Blog je nog wel?

Maar vanaf dat je een beurt hebt overgeslagen en de draad weer moet oppikken, wordt het hervatten moeilijker en moeilijker. Tot je beseft dat je het nooit meer doet.

En dat is jammer als je er eigenlijk van houdt. 

Maar kijk mij hier schrijven, een blogbericht potverdekke, ik heb mijn boek uitgelezen. Fitnessen dreigt eraan te komen. Aah, wat is de lente toch mooi! De perfecte tijd voor al dat geslabak  (bestaat niet in Word) in te halen en te (her)beginnen! Als ik het kan, kan jij dat zeker. Chop, chop!

Bisous

Je kleine schrijver

Lina

Een dipje is geen schande

Een winterdipje. Een ‘lichte depressie’. Een mindere periode. Er zijn veel benoemingen voor het even niet goed weten. Of het niet-euforisch zijn, zonder reden.

Schrijvers hebben daar een mooi woord voor: writer’s block. Het gebrek aan inspiratie, waardoor de inkt niet goed vloeit. Maar bestaat er ook zoiets in het leven?

Life’s block? Humansblock? (Word accepteert dit woord).  Dit klinkt nogal drastisch. Het gaat hier niet over een fundamentele, existentiële crisis op een bedje van suïcidale gedachtes. Even de kluts kwijt zijn of geen zin hebben. Niet depressief. Gewoon een beetje down, een beetje blue. Er zijn te weinig passende Nederlandse woorden voor.

Ik zal er een paar verzinnen. Een pff-periode. Een geen-goesting-dag. Een afwezigheid van motivatie. Persoonlijk ben ik het fan van de pff-periode. (Word accepteert dit woord ook. Misschien was iemand me voor.)

Wat doen we eraan? Ik wed dat er genoeg blogberichten zijn met “10 tips tegen life’s block” of iets dergelijks. Maak een plan. Sta vroeg op. Stel niet uit. Blablabla. Veganistische, gluten- en lactosevrije regimes zullen daar vast en zeker tegen helpen. Ik denk dat je er gewoon door moet. Een paar trage nummers luisteren, enkele uurtjes zon en tijd die het ge-pff-t over laat waaien.

Een pff-periode is geen zonde, geen ramp, geen medicatie-eisend probleem. Het past gewoon niet goed in onze succesvierende en gelukeisende maatschappij. Je kan moeilijk stoefen op sociale media met je dipje. Of er een mooie foto over posten.

Er een blogpost over schrijven kan je natuurlijk wel. Wat een luxe zeg.

Stay Golden, darlings! 

Bisous

je kleine schrijver

Lina

Jaloezie: de simpele weg

Jaloers zijn is simpel. Je ziet iets dat je ook wilt maar niet hebt en daar bent je pist om. Het kan alles zijn: van mooi haar tot de perfecte carrière. Het is echter een verkeerde houding. En iedereen weet het. En toch. We kunnen bijna niet anders.

Invidia is één van de zeven hoofdzonde. Een zonde die we bijna dagelijks begaan. Sociale media wakkert het vlammetje al snel aan, want we posten enkel de beste foto’s van het leukste moment. Op facebook krijgt iedereen zijn diploma, zijn rijbewijs of promotie. Niemand deelt zijn rotte maandag.

Jaloezie wordt zo dagelijks gevoed. Het is niet de ene blogster van Australië met een lekkere cocktail in een onbetaalbaar resort die ons nijdig maakt. Het zijn onze kennissen. Mensen waarmee je je kunt identificeren en die het beter hebben dan jij. Dan denken we snel: waarom zij wel en ik niet? Er is een andere manier, denk ik, een moeilijkere wel is waar.

Er is een woord voor positieve jaloezie: bewondering. In plaats van onze Kalimero boven te halen zoals we dat nogal al te graag doen, kunnen we Succesvolpersoon X, het object van onze jaloezie, bewonderen. Ze het gunnen. En leren.

Hoe heeft die dat bereikt? Hoe kan ik dat bereiken? Als ik nu jaloers ben, betekent dat dat ik het ook eigenlijk wil, maar niet heb. Hoe komt dat? Daar wordt het moeilijk.

Het eist een portie zelfreflectie, die pijn kan doen. Want we riskeren onze manier van leven overboord te moeten gooien om ons doel te bereiken. Dat is eng. Huiveringwekkend zelfs.
Het hangt af van hoe erg je dat wilt bereiken. Van hoe eerlijk je tegen jezelf bent.

“Alles willen maar niet bereid om te zoeken,” zingt Wally in Misère. Zijn woorden gaven mij rillingen, zoals pijnlijke waarheid dat effect kan hebben. Dat is geen leven. Dus ik doe mijn best mijn Invidia om te zetten in bewondering. En te werken voor wat ik wil. Toi aussi?

Bisous

Je kleine schrijver

Lina

De identiteit van keuzes.

Keuzes. Iedereen heeft er mee te kampen. Wat je eet als ontbijt, welke schoenen je aandoet en of je de fiets of de tram neemt. We maken ze continu, non-stop, onbewust zelfs. Maar wat met de moeilijke keuzes? Hoe ze te maken? En hoe staan ze in verband met onze identiteit?

Je zou denken dat we ondertussen experten zijn in het maken van keuzes. We doen het inmiddels op een dagelijkse basis. Maar wanneer we voor een grote beslissing staan, lijken we er toch zo onbekwaam in. Bij simpele keuzes hebben we redelijke argumenten, die we tegen elkaar op wegen om vervolgens de beste optie te kiezen.
Fiets of tram? Het regent. Mijn band is plat. Ik zal de tram wel nemen.

Bij moeilijke keuzes is het ene niet speciaal beter of slechter dan de andere. En omdat we geen helderzienden zijn, -zegen of vloek?- kunnen we op voorhand niet weten wat de beste optie is. Misschien is er wel geen betere optie en zijn beide mogelijkheden evenwaardig en gelijk. Toch kunnen ze je leven veranderen, dus er licht overgaan lijkt ook niet de beste manier.

Hoe moeten we ze dan in godsnaam maken? Redenen, die de maatschappij voorschrijven lijken dan ook niet de beste handleiding. Dat is wat er wordt verwacht, of in waarde als beter wordt beschouwd. Maar dat wil belange niet zeggen dat die waarden hetzelfde zijn voor jou, als individu. En jij bent wel degene die met de gevolgen moet leven, als individu in een maatschappij.

De redenen moeten uit jezelf komen. Veel simpeler wordt het er zo niet op. Het ergste van al is dat de redelijke argumenten niet werken als beide opties evenwaardig zijn. Dan maak je kolommetjes met plusjes en minnetjes en kom je toch op zero, zero, zero, zero, zero, cinqo uit. En dan zijn we geen stap verder.

Wetenschappelijke redenvoering gaat ons hier niet helpen. Wat wel? Ons instinct. Ons intuïtief buikgevoel dat we verleerd hebben te gebruiken. Zoals onze geliefkoosde, wijze, dappere Mulan zou zeggen: ‘Luister naar je hart.’ Simpeler gezegd dan gedaan, maar mogelijk.

Volgende vraag: hoe staat het maken van keuzes in verband met identiteit? Moeilijke kwestie, zoals de moeilijke keuzes. Als we een keuze maken door naar ons individueel hartje te luisteren, maken we een keuze vanuit onze identiteit. Hoe en wie we zijn, onze persoonlijke waarden en doelen, de manier waarop we nu in het leven staan zullen allemaal meespelende factoren zijn.

Maar het werkt ook in de omgekeerde richting: onze keuzes hebben ook effect op onze identiteit. Ze maken ons. Herhaaldelijk kiezen voor ethisch goed of slecht maakt ons een moreel of een immoreel persoon. Tussen de opleiding dokter of opvoeder kiezen, maakt ons een dokter of een opvoeder. Sporten of Netflix bingewatchen maakt ons een actief of tam persoon.

Dit legt natuurlijk nog meer gewicht in de schaal. Want zo worden de moeilijke keuzes niet enkel bepalend voor de toekomst, maar ook voor ons als persoon. Lastig. Nog lastiger. Lastigste.

Ik denk dat het belangrijk is om bij het maken van deze harde keuzes te weten dat het niet over leven en dood gaat. Je kan achteraf nog veranderen, moeilijk misschien, maar mogelijk. Plus foute keuzes maken, dat beseffen en dan veranderen is misschien wel de grootste zegen die je je identiteit kan geven. Vallen is nu eenmaal onvermijdelijk. Het is goed om eens wakker geschud te worden.

Bisous

Stay Golden

Je kleine schrijver

Lina 

ADD Generatie

Nooit was er zoveel afleiding als vandaag. Of je nu een boek probeert te lezen, tracht te studeren of een poging doet wat productiever te zijn: het is moeilijk. Afleiding ligt altijd op de loer. Er valt altijd iets leukers, iets simpelers te doen.

Inderdaad, onze afleiding bestaat vooral uit technologie, zoals je al had  geraden. Om te studeren heb je internet nodig. Online woordenboeken, online powerpoints, online oefeningen. De academies zijn er dol op. Blackboard, smartschool, noem maar op. Ze kunnen niet zonder.

Internet staat vol handige webtools, die je leven als student gemakkelijker maken. Sparknotes helpt zij die hun boek niet hebben uitgelezen, Kahn legt wetenschappelijke problemen deftig uit en wie weet vind je wel een samenvatting van je cursus, als de goden je goed gezind zijn.

En het staat vol, boemvol, overvol afleiding. Even scrollen op Facebook kan je ongemerkt uren kosten. Voor je het weet zit je bij de geestenfilmpjes op Youtube en Netflix zet vriendelijk zelfstandig de volgende episode klaar.

Dan heb je nog smartphones, ook vol handige studieapps en ook vol geesteloos tijdverdrijf. Ik ben er ook schuldig aan. Wie niet? Instagram, Pinterest en Angry Birds 2 zijn mijn persoonlijke valkuilen en jij zult er ook wel hebben. Voor je het weet, is het vier uur in de namiddag en heb je nog geen klop gedaan. Deze generatie is niet de millenials, generatie Y of weet ik veel wat ze ons labelen. Wij zijn Generatie ADD.

Er is zoveel te beleven in ‘een muisklik.’ Een grotesk probleem met fatale gevolgen voor je doelen. Er is heuse discipline vereist om al deze afleidingen te weerstaan. En daar heeft het onderwijs systeem geen tijd aan besteed. 

Het is niet alleen catastrofaal voor resultaten, ook voor ons sociaal leven en nog meer voor ons persoonlijk leven. Hoeveel uren in je leven zou je verspillen aan zielloos scrollen zonder nog iets te herinneren van wat je gezien hebt? Ik zou de statistieken kunnen opzoeken of een uiterst  onprofessionele schatting kunnen maken, maar ik wil de resultaten niet onder ogen komen.

Te veel, verschrikkelijk veel, zielig veel. We missen daardoor zoveel van het leven. Er bestaat geen verveling meer zolang je internet hebt. Maar verveling zet net het leven in gang. Het doet je holderdebolder een citytrip in eigen stad maken. Het doet je nog eens afspreken met die ene vriend, die zo dicht bij woont maar die je amper ziet. Het doet je creativiteit borrelen.

Dit is het moment waarop ik met een oplossing afkom. Jammer.  Moeilijk, moeilijk. Ik zit namelijk ook met dat probleem. Ik ben de verwezenlijking zelve van Generatie ADD. Het enige wat ik kan zeggen is: “Kom van dat scherm vandaan!” Maar hoe denk je dat ik deze post heb geschreven? Hypocriet zou het zijn.

Mijn beste tips om de technologische tijdverspilling wat onder controle te houden, zijn kleine dingen die ik zelf -noodzakelijk- af en toe toepas. Babysteps. Ik waarschuw je. Grotendeels van mijn batterij gaat nog steeds op aan Instagram.

Ik zet bijvoorbeeld een wekker als ik begin te scrollen op tien minuten. Nee, natuurlijk denk ik daar niet altijd aan. Ik begin ook niet altijd bewust te scrollen. Maar af en toe, doe ik het. Zoals ik al zei: Babysteps.  Of ik kijk constant naar de tijd, zodat ik me op ten minste schuldig voel. Dat waren de tips. Een beetje zielig, geef ik toe.

Als jij betere tips en oplossingen hebt, laat het me zeker weten. Want ik kan ze evengoed gebruiken als de rest van Generatie ADD!

Stay Golden, darlings!

Bisous!

Je Kleine Schrijver

Lina

Koning Casual

Casual is het nieuwe chique en dat is doodzonde.

Ik ben nostalgisch naar een tijd waarin ik nooit heb geleefd. Beter: de gewoontes van een tijd waarin ik nooit heb geleefd. Mijn gemis gaat uit naar de formaliteit van kleding.
Vroeger waren er striktere codes omtrent kledij. Het was duidelijk wat je wanneer droeg.
Vandaag zijn die lijnen vervaagd. Dat heeft zowel heel positieve als negatieve effecten.

De positieve kantjes zijn leuk om mee te starten. Eerst goed nieuws. Dan slecht nieuws. Anders klinkt het goede nieuws niet meer zo goed.

Ze zijn ook duidelijker. Er is veel meer vrijheid in kleding. Zalig en nodig. Kleding representeert de ziel, het gemoed en de levensinstelling van de drager. Niet meer gedwongen worden in kutjurken zie ik als iets positiefs.

Zeker voor vrouwen is dit belangrijk: vrouwen mogen ook broeken dragen, vrouwen hoeven niet meer te tennissen in lange, nodeloos te zeggen, mega onhandige rokken, vrouwen mogen benen en armen laten zien. Vrouwen zijn vrijer, veel vrijer zonder die kleding codes. Waar helemaal waar. En nodig helemaal nodig.

Maar met het vallen van die codes, viel formaliteit mee. En dat is jammer. Naar kantoor in een jeans, naar het familiefeest in een jeans, naar de opera in een jeans, naar de fcking koning in een jeans. Jeans, jeans, jeans.

Jeans en witte T-shirts. En ik hou van de simpel look! Zeker wel, maar dat is street style. Daar ga je mee shoppen. Daar ga je mee naar de les. Dat doe je niet aan op gelegenheden.

Je hoort mij niet zeggen dat we terug naar dwingende, strikte kleding codes moeten, waar een vrouwelijk been schande is. Ik zeg wel: er zijn gelegenheden waar het wat chiquer mag en hoort.

Ieders op zijn manier. Met hoofddoek of zonder, in broek of rok of jurk, keppeltje op, keppeltje af, het is me allemaal om het eender. Gewoon formeel. Chique. Deftig. Geen jeans! Niet casual!

Voor niets kleden we ons nog op. In de opera liep ik met mijn deftige jurk tussen de jeansbroeken. In dat chique restaurant liep ik als enige op hakken. En wie kleed zich nog om voor een familiefeest? Nieuwjaar is tegenwoordig ook geen reden meer om te shoppen. 

Is dan niets meer de moeite waard om ons op te maken? Hebben we dan niets meer te vieren?

Moderne kleerkasten zitten vol leggings (voor de duidelijkheid: geen broek) en sportswear, die enkel gedragen wordt voor Netflixmarathons.

Als een cocktaildress niet naar een cocktailbar gedragen wordt, is het dan nog wel een cocktaildress? Geklede kleren zonder geklede gelegenheden, dat is toch zielig?

Conservatief? Ben neet gij, gewoon wat romantische nostalgie. 

Laten we ons terug opkleden en het leven vieren in stijl. Met een coupeke, dat zou niet slecht zijn.

Stay Golden, darlings, en sharen is caren!

Bisous

Je kleine schrijver

Lina